Goezot in 't Hofke (Dag 3) Shorty Jetson and the Lefthands - Ragtime Rumours - Tiny Legs Tim - Travelin' Bue Kings - Michelle David & The True-Tones - Dr. Feelgood Hofke Van Chantraine Oud-Turnhout (26-09-2021) report: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Goezot info band: Shorty Jetson and the Lefthands - The Ragtime Rumours - Tiny Legs Tim - Travelin' Bue Kings info band: Michelle David & The True-Tones - Dr. Feelgood © Rootsville 2021

Naar goede gewoonte is de zondag van Goezot voorbehouden voor bluesmuziek. Na een verdiende nachtrust in mijn “monnikenkamer” in de Priorij, vertrok ik richting festivalterrein. De rootsdag van gisteren zinderde nog na en ik hoopte ten volle dat deze dag al even kwalitatief zou mogen wezen. De weergoden waren de Goezotters alvast zeer welgezind want het was alweer schitterend en aangenaam festivalweer. Iedereen was er klaar voor.

Met Shorty Jetson & The Lefthands, werd aan deze laatste festivaldag begonnen. De “thuisspelers” al je het zo mag noemen komen allemaal uit de streek en zijn gekend als Robin Van Den Plas (zang en gitaar), Jens Lenaerts (bas), Tuur Vloemans (drums) en zangeres Charlotte Verdick. Shorty ging te leer bij Johnny Cash, Little Richard, Chuck Berry en zelfs Hank Williams. Allemaal invloeden die nog steeds te horen zijn in hun muziek.

De band neemt je in “bohémien stijl’ mee naar een Woodstock op blote voeten. Feelgood muziek op een zondag? Daar zeggen we geen neen tegen. Voor mij alvast een aangenamen verrassing deze youngsters. ‘Talk About It’ werd voor de leeuwen gegooid, gevolg door ‘Walk And Let It Go’ en ‘Freaks And Runaways’. Man hoe lekker klonk me dat? Het is fris, vrolijk en tegelijkertijd vurig en ideaal om deze dag mee te openen. Shorty en Charlotte waren beiden zeer goed bij stem en ze wisten zonder enige moeite de talrijke aanwezigen in te pakken. ‘Cry Baby Boogie’, ‘I Need A Man’, ‘Go On Without You’....het was een feestje, geleid door Charlotte die een echt podiumbeest is en de aandacht naar zich weet toe te zuigen. ‘Knock Knock’ en ‘Silence Of The Night’ sloten deze geweldige set af. Man, wat heb ik genoten !

Op het hoofdpodium begonnen ze dan alles klaar te maken voor Ragtime Rumours, één van mijn favoriete bands uit Nederland. Dit sympathieke viertal brengt een bruisende mix van ragtime, drunk-swing, swampy blues, hillbilly en western ten gehore. Stel je voor wat je krijgt als Pokey Lafarge en Tom Waits bij Django Reinhard op bezoek gaan, een flinke pot koffie drinken en daarbij naar Robert Johnson luisteren. Zelf noemen ze het "Rag 'n Roll" . De band bestaat uit Tom Janssen (zang, banjo en gitaar), Judith Renkema (contrabas en zang), Sjaak Korsten (drums, washboard, kazoo en zang) en Thimo Ghijezen (gitaar, piano, accordeon, contrabas en zang). Ze brengen zeer energieke muziek straight from de Limburgse Maasdelta!

Niet makkelijk na het knaloptreden van Shorty Jetson, maar voor deze “oude” muzikale rotten moest het geen probleem worden en daar waren we zeker van zeker nadat ‘Stop That Train’ door de boxen knalde. Aangename muziek gespeeld met veel enthousiasme, dat kregen de aanwezigen te horen. ‘Cocaine Blues’, een knappe versie van ‘St James Infirmary’ of ‘Keep Your Lamp Trimmed And Burning’, het was alweer genieten en als beloning mocht er nog eentje bij met het toepasselijke ‘Close The Door’. Alweer een fijne gig.

Tussen de verschillende acts door zou op de “Riverside Stage” , PD Martin optreden. PD Martin (aka Piet Vercauteren), geboren in 1984, speelt reeds gitaar sinds zijn 16de. Hij speelde in allerlei bands, waarbij hij zichzelf onderdompelde in een grote verscheidenheid aan muzikale stijlen. Enkele jaren geleden besliste hij zijn eigen band te starten om zijn zelf-geschreven nummers te spelen als zanger-gitarist. Dus richtte hij dit powertrio op met Joris Holderbeke op bas en Rien Gees op drums. Met funk als drijfveer brengen ze opzienbarend daverende soul en blues, puur en beklijvend. Redelijk stevige stuff bijwijlen met songs als ‘I’m A Ram’, ‘Baby Sit Down’ of ‘Guitar Hurricane’. Dit power trio zou een viertal sets spelen tijdens de bandwissels en hun fans waren op de afspraak.

Na en kort intermezzo bij PD Martin, togen wij terug richting hoofdpodium voor de komst van Tiny Legs Tim. Nog maar net gezien op More Blues fest en kijk, hier is ie alweer. Tim en zijn jongens zijn zeer gevraagde en gewilde gasten in deze tijd. Tim De Graeve is een finger-picking virtuoos en een getalenteerd slide gitarist met een zeer herkenbare stem. Ondertussen heeft hij reeds een behoorlijk aantal zeer goede platen uitgebracht. Eind 2020 kwam er de plaat “Call Us When It’s Over”, een corona-product, waarmee hij terugkeerde naar de klassieke viermansbezetting en hiermee een geweldige ode brengt aan de Mississippi Hill Country blues.

En laat hem nu net met deze bezetting hier aanwezig zijn : Tiny Legs Tim (zang en gitaar), Toon Vlerick (gitaar), Mattias Geernaert (bas) en Bernd Coene (drums). Old style blues baby ! Het was even wennen na de eerste twee bands, want nu kregen de “echte” blues te horen te beginnen met ‘Keep me Satisfied’ en ‘The Lovin’ Kind’. Dit was alweer blues van hoog niveau van Tim en zijn cornuiten, allemaal muzikanten van grote klasse. Het viertal staat duidelijk met heel veel plezier te spelen en ze stralen. ‘Love Come Knockin’, ‘Ocean’, de geweldige cover van Burnside’s ‘Going Down South’ of ‘New Place’, dit was blues met de grote “K” van klasse!!!  Jammer genoeg zat er voor Tim geen “encore” bij deze keer...

Met de Travellin’ Blue Kings, had de organisatie alweer een topband weten te strikken. Een mix van geweldige muzikanten met jarenlange ervaring op tal van podia in binnen- en buitenland. De naam begint niet voor niets  met “Travellin’“ Aan dit viertal werd begin vorig jaar nog Patrick Cuyvers (Hammond orgel en piano) als vaste waarde toegevoegd en JB Biesmans verving nog maar onlangs zijn Nederlandse voorganger op zang. Verder bestaat de band uit Jimmy Hontelé (gitaar), Winne Penninckx (bas) en Marc Gijbels (drums).

Hun invloeden variëren van Texas tot de westkust, over Memphis op weg naar Chicago en vervolgens naar de UK's British Blues Boom. De vijf heren vinden hun inspiratie in veel verschillende soorten muziek en brengen een fris en toch vertrouwd repertoire, aangevuld met een paar precies gekozen covers. Dat is wat je van deze nieuwe band kunt verwachten, gebracht met veel energie en enthousiasme. De band heeft een stevige evolutie meegemaakt al zeker met de toevoeging van JB en Mr PC. Leuke sound, zeker met de sax en de Hammond en de stem van JB geeft een extra dimensie aan het geheel. Na hen laatst te hebben gezien op de editie van Swing Wespelaar, was ik nog meer onder de indruk geraakt van hun kunnen.

En daar kwam vandaag alvast geen verandering in. ‘You’re A Wonderful One’, ‘Too Many People’ en ‘Wired Up’, professionaliteit ten top. JB wisselt harmonica met saxofoon en zijn sterke stem vult heel het Hofke. Hoog niveau werd aangehouden met ‘I Smell Trouble’, ‘Into The Night’ om toepasselijk af te sluiten met ‘So Long baby Goodbye’ van The Blasters. Het was er alweer boenk op!

Terug een vrouw op de bühne en dit met Michelle David & The True-Tones. David verhuisde al op zeer jongen leeftijd en samen met haar moeder naar New York. Opgegroeid met de kerk begon ze op haar vierde te zingen. Tja, waarom verschieten wij daar niet van? Momenteel woont zij in de buurt van Amsterdam.  Nederlanders Onno Smit (gitaar en bas) en Paul Willemsen (gitaar en bas), bekend van Beans & Fatback en Lefties Soul Connection, vonden in Michelle de ideale zangeres om op zoek te gaan naar de oorsprong van de soulmuziek. Sindsdien zetten ze het land op zijn kop als Michelle David & The Gospel Sessions, pas onlangs omgedoopt tot Michelle Davis & The True-tones en dit samen met drummer Bas Bouma.

Groovy ritmes, funky gitaren en de warme soulstem van Michelle David zijn hun grootste kracht. Met hun opzwepende combinatie van rauwe soul en hoopvolle gospel, gierende gitaren en een mooie stem brengen ze je naar grotere hoogte. We verachten ons aan een portie gospel en soul, van Afrofunk tot Marokkaanse Gnawa en een zelfs een vleugje calypso. En het begon sterk, heel sterk zelfs met ‘Need Your Help’, ‘Yes I Am’ en ‘There’s A Light’. Geweldige stem, puike muzikanten en al zeker de twee sterke blazers. Had ik mij misschien iets anders voorgesteld, ik weet het niet, maar na dit sterke begin had ik de indruk dat het optreden lekker verder kabbelde en ik kreeg het noch koud noch warm van. Hoewel dat het muzikaal sterk in de schoenen stond kon je er moeilijk een etiket op kleven. Caraïbische invloeden, wat calypso een snuifje reggae zelfs soms maar zelfs nummers als ‘Nobody’, ‘Testify’ of ‘My Praise’ konden mij niet echt bekoren. Maar misschien ligt het aan mezelf en lagen mijn verwachtingen net iets te hoog.

Ondertussen wisten we al een tijd dat niet Wout Van Aert maar Julian Allaphilippe het WK wielrennen had gewonnen en waren we toe aan de laatste band van het weekend. Na het afzeggen van Ten Years After door covid-perikelen moest de organisatie op zoek naar een nieuwe afsluiter en die vonden ze dan ook in de UK met Dr Feelgood.

foto © Alain Broeckx

Na 50 jaar nog steeds “on the roll”. Ook is het al jaren zonder de oerleden Lee Brilleaux en Wilko Johnson, stevig rocken doen ze nog altijd. Eerlijk gezegd schiet er dus niet veel meer over van de originele band en ik ben dan ook altijd sceptisch voor bands die blijven teren op de naam en faam die ze vroeger hadden.

De band bestaat tegenwoordig uit Robert Kane (vocals), Kevin Morris (drum), Phil Mitchell (bass) en Steve Walwyn (guitar). Zoals te verwachten kregen we de gevraagde portie typische Britse “pub-rock” en werd van in het begin stevig van jetje gegeven, te beginnen met ‘Drives Me Wild’ en ‘No Mo Do’. Fans konden hun hartje ophalen en dat deden ze ook met ‘Baby Jane’ en ‘Shotgun Blues’ en natuurlijk ontbraken de klassiekers ‘Milk And Alcohol’, ‘Roxette’ en ‘Down At The Doctors’, niet op het appel. Voor mij was het ondertussen welletjes geweest, betteke moe aan het worden en het was nog een eind rijden, dus besloot ik in te pakken en richting “De Vloanders” te rijden. Het was een mooi weekend geweest.

foto © Alain Broeckx

Rest mij enkel nog de organisatie en de medewerkers van Goezot te bedanken voor de geweldige ontvangst, de perfecte organisatie en dit geweldig muziekfeest. Het was alweer een plezier om tot hier af te zakken en ik zou zeggen ‘tot noste joar gasten!

Marcel

ook op Goezot doen ze aan crowdsurfing...

effe de weg kwijt

de poesie niet vergeten hé

radio Limburg :-)